درس گرفتن از دانشگاه بزرگ کربلا

به گزارش مجله خبری نگار، امروز روز عطش، روز تیغ کشیدن آفتاب و افتادن با لب‌های ترک خورده است، امروز روز خورشید بر سر نیزه است؛ سری با موی آشفته... امروز روز عاشوراست...

امروز خورشید که بالا آمد شروع کرد به راز و نیاز کردن با خداوند: «بار پروردگارا، در تمام غصه‌ها و اندوه‌ها، تو محل اتکاء و اعتماد و در هر گرفتاری و شدت، تو محل امید من هستی و در هر امر مشکلى که بر من وارد شود، تکیه‌‏گاه من هستى. اللَهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی فِی کلِّ کرْبٍ، وَأَنْتَ رَجَآئِی فِی کلِّ شِدَّه، وَأَنْتَ لِی فِی کلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِی ثِقَه وَعُدَّه.

چه بسیار از هموم و غموم خود را که دل در آن ناتوان می‌شد و چاره برای رفع آن کوتاه می‌آمد و دوست، انسان را تنها می‌گذاشت و دشمن زبان به شماتت می‌گشود، اما من به جهت میل و رغبتی که به تو داشتم و به غیر از تو نداشتم، بارِ آن حوادث و غم‌ها را به سوی تو آوردم و شِکوه آن را به تو کردم؛ کَمْ مِنْ هَمٍّ یضْعُفُ فِیهِ الْفُؤَادُ، وَتَقِلُّ فِیهِ الْحِیلَه، وَیخْذُلُ فِیهِ الصَّدِیقُ، وَیشْمُتُ فِیهِ الْعَدُوُّ؛ أَنْزَلْتُهُ بِک، وَشَکوْتُهُ إلَیک، رَغْبَه مِنِّی إلَیک عَمَّنْ سِوَاک.

پس خداوندا تو همه آنها را برطرف و امر مرا کفایت کردی؛ بنابراین‌ای خدای من، تو ولی تمام نعمت‌ها و صاحب هر نیکوئی و منتهای تمام رغبت‌ها هستی؛ فَفَرَّجْتَهُ عَنِّی، وَکشَفْتَهُ، وَکفَیتَهُ. فَأَنْتَ وَلِی کلِّ نِعْمَة، وَصَاحِبُ کلِّ حَسَنَه، وَمُنْتَهَی کلِّ رَغْبَه.

یکی از درس‌های مهم عاشورا «توکل به خدا» است. امام حسین (ع) گر چه به استناد نامه کوفیان مبنی بر بیعت و حمایت به سمت آنان حرکت کرد، ولی توکلش به خداوند متعال بود به همین جهت وقتی میانه راه خبر بی‌وفایی مردم و شهادت مسلم به عقیل را شنید؛ تصمیمش عوض نشد و برای انجام تکلیف با توکل به خدا راه خود را ادامه داد؛ حتی توکل آن حضرت بر یاران همراه هم نبود از این روز از آنان خواست هر که می‌خواهد برگردد، امام حسین (ع) صبح عاشورا با شروع حمله دشمن در نیایشی به درگاه پروردگار؛ خدایا را در هر گرفتاری، تکیه‌گاه. در هر پیشامدی، نیرو و ولی‌نعمت و صاحب هر نیستی و نهایت هر خواسته‌ای خطاب کرد، بنابراین از حسین بیاموزیم توفیق «استغفار» را، البته نه زبانی بلکه به واسطه اشکی که در مجالس عزادارای امام حسین (ع) می‌ریزیم.

امام حسین (ع) می‌فرمایند؛ هیچ بنده‌ای نیست که برای ما قطره اشکی بریزد، مگر اینکه خداوند جاودانه او را در بهشت جا دهد. 

چه بسا بسیار گناهکاران به واسطه همین ذکر مجالس امام حسین (ع) آمرزیده شدند؛ شب عاشورا امام حسین (ع) به حضرت ابوالفضل فرمودند؛ برو برای آغاز جنگ یک شب فرصت بگیر تا طلب استغفار کنیم...

امروز روز درس گرفتن از دانشگاه بزرگ کربلا است، وقتی مرور می‌کنیم واقعه عاشورا را برای همه درس‌های بزرگی دارد؛ از پیرمرد ۸۰ ساله تا طفل ۶ ماهه، جوان و نوجوان و هرکس که دلش بسپاره به این دریای بزرگ، می‌تواند هر چند به‌اندازه قطره‌ای، اما برداشت کند از این دریای بیکران...

یکی از این درس‌های بزرگ «یکی شدن گفتار با عمل» است. امام حسین (ع) می‌فرمایند: انسان بزرگوار کسی است که گفتارش با عملش یکی باشد.

اصالت انسان به استناد آیات قرآن در نزد پرورگار با رفتار است نه با گفتار، گفتاری که مبتنی بر عمل نباشد نه تنها ارزش ندارد، بلکه خشم خداوند را نیز در پی دارد.

دیگر درس بزرگ کربلا از خانم زینب کبری (س) به یادگار مانده؛ درس «صبر و بردباری» بود که در آیات آمده إِنَّ اللّه مَعَ الصَّابِرِینَ. خدا با صابران است...

عالم از تو غرق هیجان است هنوز... نهضتت مایه الهام جهان است هنوز...

خدواند سر و جان را نیز همچون امانتی به انسان بخشیده تا هر دو را فدای امام حسین (ع) کنی تا به فطرت خویش بازگردی و در آن حسین بن علی را بیابی و این چنین است، اگر حسین را ندیده‌ایم «حسین حسین» می‌کنیم.